मुकल्या आणि बुन्कुस go to Keukenhof

Keukenhof  Gardens of Holland are popular across the world for their flowers and beauty. One trip to this garden will revive your tired souls and freshen up your minds.


Click here to know more about the Keukenhof garden or click the logo to visit the official site.

दिवस सरला रात्र झाली,

खूप-खूप खेळून मुकल्या दमली.

खाऊन गरम वरण-भात-तूप,

मुकल्या-बुन्कुस झाले गुडुप.

 पण एकाएकी काय झाले!

मुकल्याने डोळे उघडले.

उठवले पटकन बुन्कुसला,

घर नाही, ही तर बाग आहे, फुलेच-फुले आजुबाजूला.

पटकन उठून बघतात दोघे, बसले आहेत मऊ बिछान्यावर,

अन जवळ उभ्या छोटया बाहुल्या, नजर आहे त्यांच्यावर. 

पण नाहीत या साध्या बाहुल्या, त्यांना आहेत दोन पंख,

निळे-निळे डोळे, अन गळ्यात घालतात शंख.

बाहुल्या म्हणती, "आम्ही पऱ्या, करतोय तुमचे स्वप्न खरे,

कालच पार्थना केलीतना, तुम्ही देवबाप्पा कडे"!

देवा..........मोठी बाग हवी ज्यात असतील न्यारी फुले,

झाडे असतील, जादू असेल अन असतील फुलपाखरे.

"तर आमच्या छोट्या बागेत या आणि आवडेल तिथे जा,

पण सूर्य उगवायच्या आत, इथे परत या".

 मुकल्या-बुन्कुस प्रचंड खुश, उठले उड्या मारत,

बागेत भटकू लागले कधी चालत-कधी पळत.

"मोठी मोठी ही फुले कोणती"?, मुकल्या विचारे बून्कुसला,

"ह्यांना म्हणतात ट्युलिप मुकल्या, रंग यांचा खूपच न्यारा".

"आणि ही कोणती पिवळी फुले ज्यांच्या भोवती पाखरे करती किलबिल"?

"तलावात स्वतःचे रूप पाहणारी, नाव ह्यांचे डॅफ्फोडिल".

"बुन्कुस, ही फुले कोणती?, ह्यांना ठेवले का काचेच्या घरात"?

"ग्रीन हाउस आहे हे मुकल्या अन ऑर्किड येथे वाढतात".

किती छान फुले इथे, बागेत दुसरे दडले काय?

एक  मोठा जूक बॉक्स, गाणी ज्याच्यात थांबत नाय.

आहेत घनदाट झाडे, जी देतात बागेला सावली,

याच सावलीत वावरतात ही परिलोकातील मंडळी.

आहे एक सुंदर तलाव, ज्याच्यात आहे भरपूर पाणी,

मासे, बेडूक, बदके, बगळे, सगळे मिळून गातात गाणी.

"एवढी मोठी बाग बुन्कुस, हे कसे संभाळतात"?
बुन्कुस म्हणे, "का नाही! रात्री जादू होते तलावात".

"बगळ्यांची राणी येते इथे माणसाच्या रुपात,
जादूची छडी फिरवत करते बाग स्वच्छ एका मिनिटात"

"एवढच नव्हे मुकल्या, जेव्हा पऱ्या आपला शंख वापरतात,
शिट्टी सारखा फुंकून पक्षी-प्राण्यांना रांगेत उभे करतात.
सगळे आपली-आपली कामे एकदम चोख बजावतात,
कोणी प्रार्थना केली, की  आपल्या सारख्यांना येउन भेटतात".

सूर्य उगवायची झाली वेळ , दोघे लागले बिछान्याकडे परतायला,

विचार करत कि एक बाग अशी बनवूया आपल्याला खेळायला!

मउ बिछान्यावर झोपेपर्यंत त्यांचा प्लॅनही ठरला,

अन थोड्याच वेळात घड्याळाचा गजर वाजला.

आई आली उठवायला, अन मुकल्या म्हणाली "दोन मिंट,

उठायचं नाही आई मला! दमले इथे येई पर्यंत".

"अगं! काय झालं दमायला"? आई विचारी जवळ घेऊन,

"चटकन उठ अन पटकन दूध पी, दम जाईल पळून".

"नाही गं आई, काल गेले होते बुन्कुस सवे एका बागेत,

एवढी मोठी बाग बघून खुश झाली तब्बेत".

"अग्गो बाई! अश्या कुठल्या जादूच्या बागेत गेली होतीस आपल्याआप"?

"हॉलंड मधली सुंदर बाग ही आई, नाव तिचे क्युकेनहॉफ"!

                                               

मुकल्या आणि बुन्कुस

This marathi poem is my very first attempt at writing my very own poem.

When I was a kid, we used to get these thin booklets (with very big fonts) that told the most imaginative marathi short stories and poems. Over the years I saw them decline. I do not know if these are still available. This poem is for all my nieces and nephews, who (I hope not) might be missing those stories and poems.

The characters, मुकल्या , is a three year old girl staying in a remote village in Maharashtra, and बुन्कुस is her stuffed toy Giraffe. She gets बुन्कुस when she is very lonely. For her, बुन्कुस represents everything, a friend, a play buddy, someone who will always be there for her, thereby making him more alive to her than to anyone else.

Heres hoping that you like the poem and crossed my fingers that I manage to pen down a few more on their exploits.

This poem, मुकल्या आणि बुन्कुस, is also a tribute to Bill Watterson's famous comic strip, Calvin and Hobbes.

Wiki states that the comic strip follows the exploits of a highly precocious and adventurous six-year-old boy, and Hobbes, his sardonic stuffed  tiger.

परिक्षा संपली आणि सुट्टी झाली सुरु,

पण मी आहे एकटी, कोणाशी खेळू?

मंदा गेली गावी आणि चंदा गेली फिरायला,

आता नाही कोणी मैत्रिण राहिली इथे खेळायला.

बाबा गेले शेतावर, आई करे स्वयंपाक,

एकटी बसून, एकटे खेळून, खूप आलाय कंटाळ.

पण एके दिवशी काय झाले,

बाबांनी एक खेळणे आणले.

आणला छोटासा गोड जिराफ, रंग ज्याचा निळा,

आणि म्हणाले, "आता तुम्ही दोघे खेळा."

जिराफला आहेत हिरवे-हिरवे कान,

लाल लाल पाय अन लांब सडक मान.

काळे-काळे  छोटे डोळे अन छोटीशी एक शेपटी,

इतका छान जिराफ माझा, जमली आमची गट्टी.

ऐका मी एक सिक्रेट सांगते, कुठे नका फोडू,

मी आणि जिराफ एकटे असलो, की होते एक जादू.

जिराफ होतो एकदम जागा माझ्या संगे खेळतो,

पण तिसरे कोणी आले की कोपर्यात जाऊन झोपतो.

छोटे काळे डोळे मिचकावत, कायम फिरतो माझ्या पाठी

समजू नका याला बावळट-सावळत, याला अक्कल आहे मोठी.

जिराफ मस्त प्लान बनवतो, पण होते कायम गोची,

अन सगळ्यांना वाटतं मी मस्ती करते भारी.

जिराफ आणि मी, आम्ही गमती खूप-खूप करतो,

आई होते हैराण अणि बाबा म्हणतात, "तुला आता चोप देतो".

जिराफ आणि मी, आम्ही खूप-खूप फिरतो,

खेळतो, बागडतो, आणि झोपळ्यावर झुलतो.

कधी जातो जवळच्या मोठ्या आंब्याच्या बागेत.

झाडावरती बसून आंबे खातो मजेत.

कधी जातो राना पलीकडल्या जादुच्या नगरीत,

जिथे भेटते आम्हाला परी-राणी हिरव्यागार झाडीत.

आता नाही एक्टि मी, मला मिळाला आहे नवा मित्र,

दोघे मिळून पुस्तक वाचतो, अन काढतो रंगित चित्र.

जिराफ बरोबर वेळ कसा पळतो काही कळत नाही,

 जिराफ बरोबर असला की मला बोअर होत नाही.

नाव काय नाव काय म्हणून सारख नको विचारूस,

मी आहे मुकल्या अणि हा माझा बुन्कुस!